رواية أنت نوري الفصل الرابع والخامس والسادس بقلم ساره بركات حصريه وجديده علي مدونة النجم المتوهج للروايات والمعلومات

 رواية أنت نوري الفصل الرابع والخامس والسادس بقلم ساره بركات حصريه وجديده علي مدونة النجم المتوهج للروايات والمعلومات 

الفصل الرابع

كانت متوتره ومش عارفه تعمل إيه لحد ما المكالمه فصلت من نفسها ، إتنهدت بإرتياح بس موبايلها رن تانى...

سيف بغضب:"ماتردى."

فتحت المكالمه بسرعه وبدأت تتكلم...

رقيه بتوتر:"أ..ألو."

أحمد بتنهيده:"أخيرا رديتى ، قلقتينى عليكى ، طمنينى إنتى فين ياحبيبتى؟"

عيونها جات على سيف إللى معقد حاجبه بضيق وهو مركز فى الطريق ، بلعت ريقها وردت...

رقيه:"أنا مروحه للمكان إللى بشتغل فيه."

أحمد:"ليه؟ كنتى فين؟"

رقيه:"نزلت الكليه حضرت محاضره ومروحه أهوه."

احمد:"ماشى ياحبيبتى ، وحشتينى."

رقيه:"مش وقته يا أحمد أنا...."

سكتت لما عيونه جات فى عيونها ونظراته كلها شر...

رقيه بتصرف سريع:"أنا فى الطريق ، هكلمك لما أروح وسلم على بابا وماما وقولهم إنهم وحشونى أوى."

قفلت المكالمه بسرعه...

رقيه:"ده ...ده .. ده ...أخويا اه أخويا."

سيف ببرود كله غضب وهو مركز فى الطريق:"وأنا ماسألتكيش مين ده ، عموما حابب أعرفك نظام الشغل... ممنوع إجراء أى مكالمات فى الشغل ، تركيزك مع مليكه وبس فاهمه؟"

رقيه:"ح...حاضر فاهمه."

بمرور الوقت...دخل القصر وهى دخلت وراه....

سيف لرجاء بغضب:"بعد كده خروج الآنسه دى بمواعيد معينه ، ماتخرجش كده بمزاجها ، الشغل له أهميه وأساس ، مافيش خروج إلا للضروره القصوى ، أنا إتفاقى معاها كان خروج للإمتحانات والعملى وبس غير كده مافيش خروج ، فاهمه؟"

رجاء:"حاضر يا بيه ، فاهمه."

سابهم ودخل مكتبه....

بدأت الدموع تنزل من عيونها..

رجاء وهى بتقرب منها:"معلش يابنتى ماتزعليش."

رقيه بدموع:"ده بيحبسنى!!"

رجاء:"البيه قال إن ده إتفاقك معاه ، ومع الأيام صدقينى هتفرج وهتتحل هو بس سيف بيه تلاقيه متضايق من حاجه فى شغله."

رقيه:"حاضر."

رجاء:"يلا إطلعى على أوضتك ريحى شويه ، مليكه هانم قدامها شويه وتيجى."

رقيه بإبتسامه:"شكرا يا مدام رجاء."

رجاء:"العفو بعد إذنك."

إتنهدت بصعوبه وطلعت على أوضتها...رمت نفسها على السرير وبتبص للسقف بشرود لحد مانامت من التعب...كان قاعد فى مكتبه والغضب مسيطر على ملامحه كالعاده ومركز فى الملفات إللى قدامه....قطع تركيزه صوت رنة موبايله...

سيف:"أيوه."

؟؟:"إيه يابنى إيه الأخبار؟"

سيف:"إنجز عايز إيه يا مروان؟"

مروان:"أنا غلطان ياعم عشان أنا بسأل عليك."

سيف:"مش وقتك."

مروان بتنهيده:"مليكه عامله إيه؟"

سيف:"مش شغلك."

مروان بضيق:"أنا غلطان إنى بتطمن على بنت صاحب عمرى."

سيف بسخريه:"وياترى بقا السؤال المفاجئ ده عنى وعنها وراه إيه؟"

مروان:"مافيش ، عازمكم بكره على عيد ميلادى."

سيف:"مابحضرش أنا التفاهات دى."

مروان بضيق:"تفاهات؟ ماشى يا سيف ، عموما أنا هستناك ، يلا غور."

قفل المكالمه فى وشه...سيف ضحك ضحكه خفيفه نورت وشه وزادت جاذبيته أكتر ، وفجأه رجع لوضعه الأساسى ألا وهو الغضب ونظرة الحزن إللى جواه ، وبدأ يركز من تانى فى الأوراق إللى فى إيده....

بمرور الوقت...

مليكه بصوت طفولى:"رقيه ، إصحى يا رقيه."

صحيت من النوم لقتها بتبصلها...

رقيه بنعاس:"أخبار القمر بتاعتى إيه؟"

مليكه:"أنا كويسه ، يلا نلعب."

رقيه:"الأول تعالى هنا ، إحكيلى إنتى عملتى إيه فى المدرسه؟"

مليكه:"مش فاهمه يعنى إيه؟"

رقيه وهى بتملس على شعرها:"يعنى أقصد إحكيلى يومك فى المدرسه كان عامل إزاى؟"

بصتلها بإستغراب...

رقيه:"بتبصيلى كده ليه؟"

مليكه:"أول مره حد يسألنى السؤال ده."

رقيه بضحكه خفيفه:"إعتبرى إن السؤال ده هيتسأل من النهارده بعد كده."

مليكه بفرحه:"بجد؟"

رقيه وهى بتبوس راسها:"أه بجد."

قعدت قدامها وربعت رجلها الصغيره وبصتلها...

مليكه:"السواق وصلنى للمدرسه ، وروحت قعدت فى الفصل طول اليوم."

رقيه بإستغراب:"ماعندكيش أصحاب؟"

مليكه بتفكير:"مممممممم ،لا."

رقيه:"ليه كده؟"

مليكه بنبرة حزن واضحه وهى بتبص فى الفراغ:"يعنى لما بقعد معاهم كل واحده بتتكلم عن ماما بتاعتها."

رقيه:"بس كده؟"

مليكه:"هاه؟"

رقيه وهى بتغير الموضوع:"ده يومك فى المدرسه بس؟"

مليكه:"اه."

رقيه:"إيه رأيك أحكيلك أنا يومى فى الكليه ، وأهو نبقى أصحاب ونحكى أنا وإنتى لبعض عن يومنا كل يوم؟"

مليكه بفرحه:"ماشى."

بدأت تحكيلها عن يومها فى الكليه وماتكلمتش عن إنها إتقابلت مع سيف....

فى المساء:

رقيه:"وتوتا توتا فرغت الحدوته حلوه ولا ملتوته؟"

مليكه بصوت طفولى:"حلوه."

باستها من راسها وغطتها ولسه هتخرج...

مليكه:"أنا بحبك يا روكا."

رقيه بإبتسامه وهى بتبصلها:"وأنا كمان ياقلب روكا ، يلا نامى عشان المدرسه."

مليكه:"حاضر."

خرجت من الأوضه وراحت لأوضتها...قعدت على السرير وبتفكر فى إللى حصل فى يومها .. لحد ماجات لحظة لما عيون سيف جات فى عيونها مكانتش قادره تفسر ليه قلبها بيدق بطريقه سريعه كده لما بتبقى معاه...كانت مخنوقه جدا وحاسه إنها بتخون أحمد لمجرد التفكير فى سيف ، ده غير إحساسها بالذنب إنها بتكذب عليهم كلهم من البدايه..طلعت موبايلها وبدأت تتصل بيه...

أحمد:"حبيبة قلبى ، كنت لسه بفكر فيكى."

رقيه بصوت مخنوق:"إزيك؟"

أحمد بإستغراب:"صوتك ماله؟"

رقيه:"مخنوقه."

أحمد:"حد مزعلك فى الشغل؟"

بدأت دموعها تنزل فى صمت...

أحمد:"روكا إنتى معايا؟"

رقيه بصوت متحشرج:"أنا عايزه أرجع ، مش حابه الغربه."

أحمد:"إنتى محسسانى إنك أول مره تسافرى يا رقيه ، وبعدين هانت ياحبيبتى دى آخر سنه."

رقيه:"عايزه أرجع المنصوره."

أحمد:"وأنا لو عليا ألغى تعليمك ده وأجى اخدك على بيتى علطول وتبقى مراتى."

رقيه:"مش وقته كلام حب يا أحمد ، أنا مخنوقه ، حاسه إنى متلغبطه ، حاسه إنى بعمل حاجه غلط."

أحمد بإستغراب:"إنتى متلغبطه؟ وحاجه غلط؟ هو فى إيه يا رقيه إنتى عمرك ماكنتى كده؟ وبعدين فين روكا إللى بتضحك وبتهزر دايما."

إتنهدت بصعوبه وبدأت تتكلم....

رقيه:"مش عارفه ، حاسه إن فى حِمل تقيل على أكتافى."

أحمد:"إنتى شايله طاجن ستك ليه؟ وبعدين ياروحى هانت خلاص كلها ش......"

سكت لإنه مقالهاش..

رقيه بضيق:"اه صحيح ، بمناسبة الموضوع ده ، إنت إزاى تقول لبابا إنها هتبقى بعد شهر؟"

أحمد بتوتر:"ماهو يعنى أنا كنت حابب أعملهالك مفاجأه."

رقيه:"طب ليه تقول 3 شهور؟ ، ماكنت تقول شهر على الأقل أعمل حسابى."

أحمد:"تعملى حسابك فى إيه مش فاهم؟"

رقيه بإرتباك:"هاه؟ قصدى مافيش بص ... هو أنا يعنى أقصد أعرف الست إللى بشتغل عندها هنا عشان أستأذنها ، خايفه متوافقش أسافر."

أحمد:"عادى يعنى يا رقيه دى خطوبتك ، هتسيبك تخرجى عادى."

رقيه ودموعها بتنزل فى صمت:"صح عندك حق."

أحمد:"بقولك إيه ، إقفلى بقا عشان فى زباين دخلوا الكافيه."

رقيه:"طيب."

أحمد:"يلا سلام."

قفل المكالمه من غير مايستنى رد منها...إتنهدت بصعوبه وبدأت تعيط بكثره ... لأول مره تحس إنها فى متاهه ودوامه مش هتخلص .. من جهه محبوسه فى القصر وحاسه إنها لو عملت حركه واحده كذبها هيتكشف ... ومن جهه محبوسه فى دوامة أحمد وقراراته المتسرعه وخاصة إنها جارته حب طفولته وحاطط عيونه عليها من صغرها...نامت ودموعها فى عيونها....

...............................

فى اليوم التالى:

كانت قاعده معاهم بتاكل فى صمت وبالها مشغول فى إللى بيحصل حواليها...لحد ماقطع تفكيرها صوته...

سيف وهو مش بيبصلها وبيقوم من مكانه:"إعملى حسابك أنا ومليكه رايحين عيد ميلاد النهارده ، وإنتى هتيجى معاها."

سابهم وخرج من القصر...مليكه سابت الأكل وراحتلها..

مليكه بفرحه:"بابا هياخدنى معاه عيد ميلاد."

رقيه بإبتسامه خفيفه:"أيوه."

فضلت تتنطط فى مكانها...

مليكه بفرحه:"بابا بيحبنى."

دخلت فى حضن رقيه إللى حزينه على نفسها ، وبعدها راحت لبست شنطتها...

مليكه:"مش هتعوزى حاجه يا روكا؟"

رقيه بإبتسامه:"سلامتك."

مليكه بفرحه وهى بتشاور بإيدها:"باااى."

رقيه وهى بتشاور بإيدها:"باى."

خرجت من القصر وركبت العربيه مع السواق بتاعها...فضلت قاعده فى مكانها سرحانه ومش عارفه تعمل إيه قطع تفكيرها صوتها...

رجاء:"آنسه رقيه."

رقيه بإستيعاب وهى بتبصلها:"هاه؟"

رجاء:"خلصتى فطارك؟"

رقيه:"اه الحمدلله."

قامت من مكانها وقعدت فى الصالون فى البيت ومش عارفه تعمل إيه أو تضيع وقتها فى إيه قررت إنها تتفرج على التليفزيون تشغل نفسها شويه......

فى المساء:

كانت بتعملها تسريحه قدام المرايه...

مليكه بدهشه:" أنا شكلى حلو أوى يا روكا."

رقيه بإنشغال وهى بتحطلها البنسه فى شعرها:"إنتى من غير أى حاجه جميله."

بعدت عنها ووقفت تتفرج عليها...

رقيه:"إيه القمر ده؟"

مليكه جريت عليها وحضنتها...

سمعوا صوت خبط على الباب...فتحت الباب...

سيف بجمود:"جاهزين؟"

رقيه بإبتسامه خفيفه:"أيوه."

بص لهدومها البسيطه جدا إللى هى لابساها بإشمئزاز....

سيف بضيق:"وإنتى هتيجى كده؟؟"

رقيه بإستغراب وهى بتبص على هدومها:"ماله لبسى هو فيه حاجه غلط؟"

سيف:"لا مافيهوش يلا نمشى."

مليكه مسكت فى إيد رقيه وخرجوا من القصر...رقيه قعدت جنب سيف فى العربيه ومليكه قعدت ورا وبدأ يتحرك...بمرور الوقت...

وصلوا قدام مكان كبير ومفتوح.....

سيف:"يلا إنزلوا."

رقيه نزلت وراحت فتحت العربيه لمليكه ومسكتها من إيدها ودخلوا المكان ورا سيف..

مروان وهو بيقرب عليه:"يا أهلا ، كنت واثق إنك هتيجى."

سيف:"خليك فاكرها بس."

مروان:"ياعم فاكرها من غير ماتقول و.......*عيونه جات على رقيه إللى بتتكلم مع مليكه قرر إنه يسأل سيف* إحم إحم ، سيف."

سيف:"نعم؟؟"

مروان بهيام وهو بيشاور على رقيه:"مين القمر دى؟"

سيف بإستغراب وهو بيبص على المكان إللى مروان بيشاور عليه إتفاجئ لما لقاه بيشاور على رقيه...إتنهد بصعوبه وبعدها بصله...

سيف:"المربية بتاعة مليكه."

مروان بهيام:"اها ، كويس."

سيف بتحذير:"إرحم نفسك ، دى مش من توبك."

مروان بهيام وهو بيغير الموضوع:"طب هى مرتبطه طيب؟"

سيف بتلقائيه:"لا."

ماحسش بنفسه غير وهو بيتحرك نحيتها...

مروان بهيام وهو بيمد إيده عشان يسلم عليها:"إزيك ، أنا مروان صاحب العيد ميلاد."

مدت إيدها بتوتر..

رقيه بإبتسامه خفيفه:"كل سنه وحضرتك طيب."

مروان بهيام:"وإنتى طيبه."

كانت مستغربه هو ليه مش راضى يسيب إيدها حاولت تسحبها معرفتش....

رقيه:"إيدى."

مروان:"هاه؟"

رقيه:"إحم إحم ، بقولك إيدى."

أخد باله إنه ماسك إيدها جامد...

مروان بإحراج وهو بيبعد إيده:"آسف."

رقيه:"حصل خير."

مروان وهو بينزل لنفس مستوى مليكه:"إزيك يا مليكه؟"

مليكه وهى بتحضنه:"إزيك يا أونكل؟"

رفعها من على الأرض وإتكلم وهو بيبص لرقيه...

مروان بهيام:"أنا كويس أوى."

إتوترت من نظراته وقررت إنها تقعد بعيد شويه... وكل ده تحت نظرات سيف إللى بيبصلهم بغضب شديد وعنده إستعداد يضرب مروان لحد أما مايخليش فيه حته سليمه...إتنهد بصعوبه وقرر يروح لمروان إللى شايل مليكه وبيلعب معاها وفى نفس الوقت عيونه على رقيه..

سيف بنبرة غضب:"مروان."

مروان وهو بيبصله:"هاه؟ نعم."

سيف:"هات مليكه وروح إنت عيد ميلادك ، إحنا كده حلوين أوى."

مليكه للحظه فرحت إن باباها أخد باله منها...

مروان:"حلوين أوى إزاى؟"

سيف بتوضيح:"أقصد بلاش أشغلك أكتر من كده يلا روح شوف معازيمك ماتسيبهومش لوحدهم."

مروان وهو بيديله مليكه:"طيب ، هروح أنا."

سيف وهو بياخد مليكه:"إتفضل."

حضنته بشده ، وفجأه سيف قلبه دق بطريقه جميله ، بطريقه أول مره يحس بيها ، عاش إحساس جديد لما مليكه حضنته...حاول يطرد الشعور ده وقرر إنه يروحلها...

سيف بعصبيه وهو بيديلها مليكه:"مش قولتلك شغلانتك مليكه وبس؟ سايباها ليه؟"

رقيه وهى بتاخد منه مليكه:"أنا سيبتها مع........"

سيف وهو بيقاطعها:"مش عايز مبرر."

سابها ومشى من غير مايستنى رد منها وراح وقف بعيد عنهم...إستغربت لما لقت مليكه فرحانه وهى بتبص على سيف...

رقيه:"مليكه."

مليكه وهى بتبصلها ولمعه فى عيونها ظاهره:"نعم؟"

رقيه بإبتسامه جميله:"ممكن تفرحينى معاكى."

مليكه بفرحه وهى بتحضن رقيه:"بابا شالنى ، أول مره يعملها."

رقيه فرحت بكده وحست إن فى أمل العلاقه بينه هو ومليكه تتصلح.....

مروان وهو بيقرب منهم وعيونه على رقيه:"مش يلا عشان هطفى الشمع."

مليكه مسكتها من إيدها وراحوا عند التورته....

مروان وهو بيقرب من سيف:"إيه يابنى واقف لوحدك كده ليه؟"

سيف:"حابب كده."

مروان:"طب يلا تعالى عشان هطفى الشمع."

سيف:"طيب."

راحوا كلهم إتجمعوا حوالين التورته كانت رقيه وملكيه قصاد سيف ومروان وبيغنوا مع بعض ماعدا سيف إللى بيبص لرقيه بنظره غريبه هو نفسه مش فاهمها وفجأه صورة هايدى جات قدامه كإن رقيه هى هايدى وبتغنى مع مليكه إللى فى حضنها قلبه دق بشده حس إنه عايز يجرى عليها ويحضنها ، فاق من خياله ده وحاول يتصرف عادى كإن ماحصلش حاجه....بمرور الوقت...

رقيه ماسكه مليكه فى إيدها وواقفين بعيد شويه... ومروان بيتكلم مع سيف...

مروان:"إبقى خلينى أشوفك."

سيف:"طيب."

عيونه جات على رقيه وإبتسملها...

سيف وهو ملاحظ نظراته:"قولتلك مش من توبك."

مروان:"مش يمكن......"

سيف وهو بيقاطعه:"مش هتعوز حاجه أنا همشى."

مروان بصله بنظره غريبه بس إكتفى بالإبتسامه:"خد بالك من نفسك يا صاحبى وخد بالك من مليكه بنتك."

سيف:"طيب."

خرج من المكان ورقيه ومليكه ماشيين وراه بس فجأه وقفها صوته..

مروان:"آنسه رقيه."

وقفت وبصت لمروان بإستفسار..

مروان بإبتسامه:"كنت حابب أتكلم مع حضرتك شويه ، ده بعد إذنك يا سيف طبعا."

سيف بصله بنظره كلها بغضب وفى نفس الوقت ملامحه ماتغيرتش باينه إنها برود لا متناهى...رقيه فهمت من سكوته إنه سمحلها إنها تقف مع مروان...

وقفوا على جنب وبدأ يتكلم....

مروان بتنهيده صعبه:"أنا آسف بس كنت حابب أتكلم معاكى شويه."

رقيه:"إتفضل."

مروان:"ممكن رقمك؟"

رقيه بضيق:"أفندم؟!!"

مروان:"ماقصدش يعنى نبقى أصحاب وكده."

رقيه بإستفسار:"أصحاب؟"

كان لسه هيتكلم إتفاجئ بإللى بيبعدها من قدامه...

سيف بصوت جهورى وهو بيشدها من دراعها:"مش فاضى أنا لقلة الأدب والمرقعه دى ، يلا إمشى قدامى."

بصتله بصدمه ولسه هتتكلم...

سيف بتحذير:"من غير ولا كلمه فاهمه؟ لو إتكلمتى بحرف بس يبقى تعتبرى نفسك مطروده من شغلك فاهمه؟"

راح ركب العربيه وإستناها تركب...مليكه مسكت إيدها ، رقيه بصتلها بدموع مكتومه...وقررت تركب من غير كلام زياده...

كانوا طول الطريق ساكتين هما التلاته...لحد ماوصلوا القصر... نزلت بسرعه من العربيه ودخلت القصر وطلعت على أوضتها وبدأت تعيط....كانت واقفه فى مكانها بتبص لباباها إللى دخل المكتب بتاعه ورزع الباب وراه...وبتسمع كل حاجه بتتكسر فى المكتب وصوت صراخه الغاصب...مكانتش فاهمه إيه إللى بيحصل قررت إنها تطلع على أوضة رقيه...ودخلت من غير ماتخبط...

مليكه بحزن وهى بتقرب منها:"مالك يا روكا بتعيطى ليه؟"

مردتش عليها كل إللى كانت بتعمله إنها بتعيط...قربت منها وحضنتها حضن طفولى خلاها تهدى...

مليكه بإستفسار وهى بتبصلها:"هو أنا ممكن أنام جنبك النهارده؟"

رقيه هزت راسها بالموافقه...وأخدتها فى حضنها وبدأوا يناموا....بمرور الوقت...كان قاعد بينهج بشده بسبب إللى عمله فى مكتبه...كل حاجه متكسره مليون حته....وفى نفس الوقت متضايق بسبب الكلام إللى قاله لإنه عمره ماكان كده....مسح على وشه بضيق وبص لصورة الإنسانه إللى دايما فى قلبه...

سيف بحزن:"أنا كل ده بعمله عشان مافيش حاجه تأثر على مليكه بنتنا ، فاكره لما كنتى بتقوليلى إنك عايزه تربيها أحسن تربيه؟ وأدينى بحاول ، بحاول على قد ما أقدر."

إتنهد بصعوبه وخرج من المكتب وطلع على أوضته بس قبل مايطلع راح لأوضة مليكه عشان يبص عليها من بعيد كعادته...إتفاجئ إنها مش موجوده فى سريرها...للحظه حس برهبة إنه يخسرها قرر إنه يروح على أوضة رقيه...بدأ يخبط بهدوء...ماسمعش رد من حد فتح الباب بهدوء وإتفاجئ لما لقى مليكه نايمه فى حضن رقيه والإبتسامه على وشها...وعيونه جات على رقيه إللى دموعها على خدها ، حس إنه غبى بسبب إللى عمله قرر إنه يعتذر اليوم إللى بعده....إتنهد بصعوبه وقفل الباب وراح على أوضته...

فى اليوم التالى:

كانوا قاعدين بيفطروا فى صمت ماعدا رقيه إللى سرحانه فى الفراغ وحاسه إنها مكسوره....قطع شرودها صوته...

سيف:"إحم إحم ، آنسه رقيه."

بصتله بتلقائيه بعيون كلها حزن...

سيف:"مابتاكليش ليه؟"

رقيه بإبتسامه خفيفه:"أكلت الحمدلله شبعت خلاص."

بص لطبقها إللى ماتاكلش منه أى حاجه ، وبعدها كمل أكله فى صمت...قامت من مكانها وراحت للصالون ، مليكه قامت من مكانها وخرجت من القصر وركبت مع السواق...كانت قاعده بتسأل نفسها أسأله "وهى من إمتى باقت بتسكت قدام حد بيزعقلها أو بيهزأها؟ ، من إمتى باقت ضعيفه كده ومش عارفه ترد على واحد إتهمها بالسرقه وبعدها إتهمها فى شرفها؟" ، دمعه نزلت من عيونها غصب عنها ، وإتأكدت إنها عملت حاجه غلط وأكبر غلط كمان وأولهم إنها كذبت.. رقيه بحزن لنفسها بدموع "أدى آخرة الكذب"...مسحت دموعها بصعوبه ، كانت أول مره تحس إنها مذلوله وفى طريق كل شوك... إتردد فى بالها كلام والدها " الصدق منجاة والكذب مهواة " إتنهدت بصعوبه ومسحت دموعها وقررت القرار النهائى...بعد فتره بسيطه لاحظت سيف وهو بيقرب منها...قامت من مكانها ولسه هتمشى...

سيف:"آنسه رقيه."

بصتله بإستفسار...

سيف:"ممكن نتكلم شويه."

رقيه:"إتفضل."

سيف:"أتمنى إنك ماتكونيش زعلتى من الكلام إللى قولته إمبارح."

رقيه بسخريه:"وهو ده كلام يزعل؟ ده بيكسر بس."

سيف:"أنا آسف بس أنا فعلا مش حابب مليكه تشوف حاجه زى دى يعنى عايز تربيتها تكون كويسه يعنى فأنا آسف عشان إتعصبت عليكى وقولت الكلام إللى قولته ده."

رقيه:"حاجه تانيه؟"

سيف بإستفسار:"أفندم؟"

رقيه:"حضرتك مش حابب تتكلم فى حاجه تانيه؟ أو تعتذر عن حاجه تانيه؟"

سيف:"أظن كده خلاص ، هو إنتى عندك حاجه عايزه تقوليها؟"

رقيه:"أيوه."

سيف:"إتفضلى إتكلمى."

رقيه بتنهيده صعبه:"أنا آسفه ، بس أنا حابه أستقيل مش حابه أكمل فى الشغلانه دى."

الفصل الخامس

كان واقف مش مستوعب إللى هى قالته....

سيف بعدم إستيعاب:"أفندم؟"

رقيه بإبتسامه خفيفه:"أنا حابه أستقيل."

سيف بضيق مكتوم:" إنتى متأكده؟"

رقيه بإبتسامه خفيفه:"أيوه متأكده ، بعد إذنك."

سابته من غير ماتستنى رد منه وطلعت على أوضتها وبدأت تلم هدومها...بس إتفاجأت بإللى فتح باب الأوضه بتاعتها من غير مايخبط...

سيف بغضب:"هو أنا أذنتلك تمشى؟"

رقيه بإبتسامه مصطنعه:"أظن كلامى كان واضح ، أنا كرامتى ماتسمحليش إنى أقعد ثانيه واحده وخاصة بعد إللى حصل إمبارح ، ده غير إللى حضرتك عملته معايا فى أول يوم شغل ليا ، بس أنا سكت يومها عشان مليكه قالتلى بحبك ، قعدت معاها من بعدها عشان هى محتاجانى ، لكن حضرتك زودتها إمبارح وخاصة إنك أهنتنى إمبارح قدامها.... وأظن إن ده أول تصرف لازم تمنعه من إنه يحصل قدام بنت حضرتك و...."

سيف بصوت جهورى وهو بيقاطعها:"ماتقوليش بنتى."

رقيه بإستغراب من حالته:"للدرجادى بتكره بنتك؟! هى عملتلك إيه؟ ذنبها إيه؟"

سيف بعصبيه وهو بيقرب منها:"قولت ماتقوليش بنتى ، فاهمه؟"

رقيه وهى بتربع إيدها:"عموما سواء كده أو كده حضرتك إنت قولتلى حاجه عمرى ماهقدر أسامح عليها ، أنا عمرى ماسرقت فى حياتى عشان حضرتك تيجى تتهمنى بالسرقه فى أول يوم شغل ليا ، تانى حاجه الحمدلله والدى ووالدتى مربينى أحسن تربيه ، يعنى عمرى ماعملت مياعه وقلة أدب زى ماحضرتك قولت ، ومادام حضرتك شايف إنى كده يبقى ليه شغلتنى عندك مش فاهمه؟!!"

سيف بسخريه:"إنتى نسيتى إنك كنتى بتعيطى فى المكتب عندى عشان أشغلك؟"

رقيه بدفاع وتوضيح:"أنا كنت زعلانه على حالى مش أكتر وضعفت وفضفضت لإنسان غريب معرفهوش ودى كانت أكبر غلطه فى عمرى لإنى عمرى ما اتذليت لحد ، لكن ماقولتلكش عشان خاطرى شغلنى عندك ، وبعدين إنت قولت إنك وافقت عليا من أول سؤال ، طب ليه اللف والدوران أنا مش فاهمه حضرتك ومش فاهمه ليه المعامله إللى إنت بتعاملنى بيها دى من أول يوم ماشوفتنى فيه ده؟"

كان واقف وساكت وسامع كلامها وإنتقادها ليه ، ومش عارف يرد عليها يقول إيه.....

رقيه بضيق وهى رافعه حاجبه:"حضرتك سكت ليه؟"

سيف بضيق:"عموما إستقالتك مرفوضه."

سابها ومشى من غير مايستنى رد منها...صرخت بضيق ورمت شنطتها على الأرض وبدأت تضرب الأرض برجلها بغضب طفولى...بمرور الوقت... كانت قاعده فى الأوضه وسرحانه فى الفراغ ... قطع شرودها رنة موبايلها...

رقيه بتنهيده صعبه:"أيوه يا أحمد."

أحمد بإستغراب:"أيوه يا أحمد؟! يبقى فى حاجه قولى مالك؟"

رقيه بتنهيده صعبه:"لا مافيش ، طمنى عليك."

أحمد:"أنا كويس ، خلاص أنا حددت القاعه إللى هنعمل فيها الخطوبه و.........."

رقيه وهى بتقاطعه:"نفسى أفهم هو إنت ليه مش سايبنى آخد قرارى بنفسى؟"

أحمد:"عشان إنتى عارفانى كويس يا روكا ياحبيبة قلبى ، بحب كل حاجه تمشى بمزاجى."

رقيه:"من إمتى مش فاهمه؟"

أحمد بهيام:"يعنى ، من أول يوم شوفتك فيه وأنا صممت إنك لازم تبقى ليا ، وأدينى أهوه هخطبك و....."

رقيه وهى بتقاطعه:"ممكن أسألك سؤال؟"

أحمد:"إتفضلى."

رقيه:"عمرك سألتنى فى مره أنا عايزه إيه؟"

أحمد:"ليه السؤال ده؟"

رقيه:"جاوب سؤالى وخلاص ، سألتنى قبل كده إنتى عايزه إيه؟ كل حاجه تحكمات وأوامر.. ماتشتغليش هنا ، لا الشغلانه دى كويسه جربى تقدمى فيها ... لا لا لا دى فيها رجاله بلاش أنا خايف عليكى ، لا يا روكا مش مرتاح جربى حاجه تانيه... هى دى حياتى ولا حياتك مش فاهمه؟ "بدأت تتكلم بعصبيه مفرطه" نفسى أفهم ليه كلكم بتقرروا مكانى ، نفسى أفهم ليه الكل بيحدد حياتى هتمشى إزاى؟ ، أنا تعبت بجد تعبت."

أحمد:"مالك يا رقيه في إيه؟"

رقيه بضحكه ساخره:"برده هتقول مالك؟ هو مش كفايه عليك إللى أنا قولته؟؟"

أحمد:"غريبه يعنى أول مره تقولى الكلام ده؟!!"

رقيه:"عشان ده الكلام إللى جوايا من أول يوم عرفتك فيه ، ليه بتخططلى فى حياتى يا أحمد؟"

أحمد:"عشان إنتى كل حياتى."

رقيه:"برافو... فبتفصّلنى على مزاجك صح؟"

أحمد:"رقيه أنا وإنتى متربيين مع بعض و...."

رقيه وهى بتقاطعه:"إقفل يا أحمد أنا محتاجه أقعد مع نفسى شويه."

أحمد بتنهيده:"طيب لما تهدى كلمينى."

كانت لسه هتتكلم لقته قفل المكالمه....

رقيه بدموع:"لما تهدى كلمينى ، طيب عنيا."

راحت لشنطتها وبدأت تغير هدومها...وبعد فتره بسيطه نزلت ولسه هتخرج من الباب...

رجاء:"رايحه فين يابنتى؟"

رقيه بصوت متحشرج من البكاء:"رايحه أتمشى شويه ، حاسه إنى مخنوقه."

رجاء:"بس سيف بيه....."

رقيه بعصبيه مع دموع وهى بتقاطعها:"قال إنى مش هخرج إلا للضروره القصوى ، وأنا بتخنق محتاجه أتنفس شويه محتاجه أقعد مع نفسى ولو لخمس دقايق."

رجاء وهى متفهمه الموقف:"إتفضلى."

خرجت من القصر وبعدها خرجت من البوابه الخارجيه وبدأت تتمشى مع نفسها بشرود والهواء بيطير شعرها ودموعها بتنزل فى صمت وهى ماشيه فى الفراغ ومش عارفه هى رايحه فين...

فى المساء:

سيف بعصبيه:"راحت فين؟"

رجاء:"صدقنى يابيه قالت إنها هتتمشى شويه لإنها مخنوقه."

مليكه بدموع وهى بتمسك هدومها:"أنا عايزه رقيه ، إزاى تسيبنى؟ هى هتعمل زى ماما وتسيبنى."

هنا عيون سيف بصت على مليكه بغضب....

سيف بصوت مخيف:"إطلعى على أوضتك فورا."

إتنفضت فى مكانها وبعدها جريت على أوضتها...

خرج من القصر وركب عربيته وبدأ يتحرك...كانت قاعده على الكورنيش وسرحانه فى منظر النيل إللى قدامها كانت حاسه إن الدوامه بتسحبها ليها أكتر ، حاسه إنها تايهه مش لاقيه إيد تنقذها ، مالهاش حد ، مالهاش ضهر فى غربتها ، شايفه إنها مجرد آله بتنفذ وخلاص... مجربتش فى مره تعمل الحاجه إللى هى حابه تعملها وده لإن أحمد كان بيقولها تعمل إيه وماتعملش إيه...عاشت على تنفيذ أوامره وبس شايفه إنه السبب فى كل إللى بيحصلها ده وخاصة إنها إضطرت تكذب عليه عشان عارفه رده لما تقوله إن صاحب الشغل راجل ..وهتدخل تانى فى دوامه البحث عن وظيفه واللف فى الشوارع وكل إللى هتسمعه "هنكلمك بعدين"...... دمعه يتيمه نزلت على خدها.....مسحتها وقررت إنها تمشى وترجع القصر....فضلت ماشيه سرحانه فى الشوارع وما أخدتش بالها من إللى ماشى فى الجهه التانيه لطريق العربيات وإتصدم لما شافها كلم إللى معاه...

مروان:"إنزلى إنتى."

؟؟:"فى إيه يابيه؟ ماكنا حلوين هيهيهيهييييييييه."

مروان بعصبيه:"قولتلك إنزلى."

؟؟:"مش هنزل غير لما آخد أجرتى مانا همشى كده بلوشى."

طلع محفظته وهى نزلت من العربيه ووقفتله عند الشباك...رمى الفلوس فى وشها وبعدها لف بالعربيه عشان يرجعلها...وقف العربيه عندها على جنب ونزل وجرى وراها....

مروان:"آنسه رقيه."

وقفت فى طريقها وبصت وراها...

مروان بإستفسار مع قلق:"خير؟ ماشيه كده ليه؟ ومالك معيطه ليه؟"

كان كل ردها عباره عن دموع وبس...

مروان:"طب ممكن بعد إذنك تركبى معايا وأنا هوصلك للقصر بنفسى."

هزت راسها بالموافقه وركبت العربيه وهو ركب وبدأ يتحرك...كانت سانده راسها على إزاز العربيه وسرحانه فى الطريق ودموعها بتنزل فى صمت.....مروان كان كل شويه يبصلها ، صعبت عليه جدا قرر إنه يفتح معاها مواضيع...

مروان:"ألا قوليلى يا روكا..."

بصتله بإستغراب...

مروان بإبتسامه:"مش ده دلعك برده؟"

إبتسمت إبتسامه ضعيفه ورجعت بصت للطريق....

مروان:"إنتى منين بقا؟ عشان القمر إللى قاعد جنبى ده مستحيل يكون من هنا."

رقيه بصوت مبحوح:"المنصوره."

مروان:"أحسن ناس وأجمل ناس."

رقيه:"شكرا."

سكت شويه وقرر يفتح موضوع تانى...

مروان:"تعرفى ، ربنا يكون فى عونك بصراحه ، سيف ده تقيل جدا على القلب ، مش هو سبب عياطك برده؟"

مردتش عليه وكملت شرود فى الطريق...

مروان:"أكيد هو السبب ، أصله غلس وغتت وتقيل على القلب بصراحه."

ضحكت ضحكه خفيفه...

مروان:"ضحكتك حلوه على فكره."

رقيه بصوت متحشرج:"شكرا."

مروان :"بس تعرفى ، سيف ده غلبان أوى وقلبه طيب جدا ، هو بس موت هايدى هو إللى قلبه 180 درجه بعد ماكان بيهزر ، الضحكه إختفت من وشه تماما."

بدأت تسمعه بإهتمام...لاحظ إهتمامها قرر إنه يكمل...

مروان:"أحيانا هتلاقيه بيتعصب بدون أدنى سبب ، ده طبعه لإنه عايز الأحسن لمليكه وفى نفس الوقت بيكره نفسه لإنه معاها فى مكان واحد."

رقيه:"مليكه عملتله إيه عشان كل ده؟"

مروان بحزن:"كان بيتمنى إنها هى إللى تموت مش أمها."

رقيه بعدم إستيعاب:"للدرجادى بيكره بنته!!"

مروان بتنهيده صعبه وهو مركز فى الطريق:"بصى خلينا متفقين إن مافيش أب بيكره أولاده عموما ، بس الفكره إن فى حاجز بينه وبين مليكه ، سيف بيبص لمليكه من بعيد وفى نفس الوقت كاره وجودها .. بس متطمن إنها معاه ، بيتعب لما بتبعد عنه وبيتضايق لما حد بيضايقها ... بيحب يعملها كل إللى هى عايزاه بس من بعيد ، تعرفى ... كان ممكن يسافر فى أى مكان بعد وفاة هايدى الله يرحمها ... بس فضل فى مكانه مسابهاش ، كان بيتعامل من وراء الستار زى مابيقولوا ، وأول دليل إنه عيِّنك هنا *شاور على القصر*"

إستغربت إنهم وصلوا بالسرعه دى...

رقيه:"معقوله؟"

مروان:"معقوله إيه؟"

رقيه:"إحنا وصلنا بسرعه!"

مروان:"إنتى بس إللى مش مركزه أنا بقالى نص ساعه ماشى فى الطريق."

رقيه:"شكرا يا مروان بيه على التوصيله دى."

مروان وهو رافع حاجبه بضيق:"إيه مروان بيه دى؟!! إسمى مروان بس."

رقيه:"شكرا لحضرتك."

مروان:"العفو ياستى ، وبعدين ماتبقيش تمشى فى الوقت ده فى الشوارع الساعه باقت 12 نص الليل ، الوقت ده بيمشى الناس إللى ...... * سكت ومرضاش يكمل وقرر إنه يغير الموضوع*....المهم بقا إنتى قولتى إنتى فى كلية إيه؟"

رقيه:"رياض أطفال جامعة القاهره."

مروان:"مممممم ، قريبه يعنى."

رقيه:"يعنى."

مروان بإستفسار:"دخلتيها حبا فيها ولا التنسيق إللى دبسك فيها؟"

وهنا إفتكرت ذكرياتها...

فلاش باك:

رقيه بفرحه:"أنا جبت 98% يا ماما أنا مش مصدقه بجد."

هناء بفرحه وهى بتحضنها:"ألف مليون مبروك يا قلب أمك."

رقيه:"الله يبارك فيكى."

سمير وهو بيحضنها:"مبروك يا بنتى ، هتبقى أحلى دكتوره إن شاء الله."

رقيه:"إن شاء الله."

فجأه سمعوا خبط على الباب...

سمير فتح الباب وسلم على أحمد...

سمير:"أهلا يابنى إتفضل."

أحمد:"أهلا يا عمى."

دخل وسلم على هناء وسلم على رقيه من بعيد...

أحمد بإستغراب من فرحتهم:"هو فى حاجه ياعمى؟"

سمير بفرحه:" رقيه جابت 98% وهتبقى أحسن دكتوره إن شاء الله."

وهنا إتغيرت ملامح أحمد للغضب...

هناء بإستفسار وهى ملاحظه تغير ملامحه:"خير يابنى فى حاجه؟"

أحمد:"لا يا خالتى مافيش ، معلش ياعمى عايزك فى حاجه مهمه."

وهنا إنسحبت هناء ورقيه ...وبدأ أحمد كلامه مع سمير...

سمير:"خير يابنى؟"

أحمد:"هتسيبها كده تروح كليه وتحتك بالشباب إللى هناك؟!!"

سمير:"ده طبيعى ، إنت عارف إن رقيه محترمه ومتربيه أحسن تربيه."

أحمد:"لا ياعمى أنا مش موافق ، لازم تروح كليه تنفعها فى بيتها ، عندك رياض أطفال بسمع عنها حلوه أوى هتنفعها وتنفع أولادنا لما تربيهم."

سمير:"يابنى الكلام أخذ وعطاء و......"

أحمد وهو بيقاطعه:"أظن إنها خطيبتى ومن حقى أختارلها الأحسن ، أنا شايف إن الكليه دى كلها بنات فهتبقى مفيده ليها وفى نفس الوقت منخافش عليها فى الغربه لما تتغرب."

سمير:"بس كل إللى بينا وبين أهلك كلام يابنى مش حاجه رسمى و...."

أحمد:"ياعمى مش القصد ، بس أنا وهى كده كده هنتخطب وهنتجوز."

سمير بتنهيده صعبه:"بس هى تعبت أوى عشان توصل للمجموع ده دى مكانتش بتنام و......."

أحمد:"ياعمى ، أنا فاهمك وعارف هى تعبت وذاكرت قد إيه ، تعالى ناخدها بالعقل كده ، هى كده كده هتتجوز وهتقعد فى البيت لازمتها إيه سبع سنين دراسه وتعب وغربه؟ أربع سنين حلوين أوى عشانها ، هيبقى إسمها دكتوره قاعده فى البيت؟ مش لايقه عليها ، أنا شايف رقيه أم لأولادى وبناتى وقاعده بتربى فيهم تربيه حسنه زى ماحضرتك ربيتها ، والكليه دى هتساعدها أكتر."

سمير:"طب أتكلم معاها طيب و......"

أحمد وهو بيقاطعه:"من غير ماحضرتك تتكلم معاها يا عمى ، هى أكيد موافقه على قرارى."

نهاية الفلاش باك.....

...................................

مروان:"رقيه إنتى سامعانى؟"

رقيه وهى بتبصله:"هاه؟ اه سامعاك."

مروان:"مردتيش على سؤالى يعنى."

رقيه بإبتسامه خفيفه:"نصيبى كده."

مروان:"مش فاهم؟"

رقيه:"يعنى....أنا من قريه فلازم أتعلم حاجه تنفعنى لما أتجوز وأخلف."

مروان بإستغراب:"ده بجد!"

رقيه بإبتسامه مصطنعه:"للأسف."

محبتش تقوله إن خطيبها السبب لإن ماحدش عارفه إنها مخطوبه..

قررت إنها لازم تدخل القصر...

رقيه:"شكرا على توصيلة حضرتك ليا ، شكرا جدا."

مروان بإبتسامه:"العفو ، أنا دايما فى الخدمه يا روكا."

رقيه:"شكرا."

نزلت من العربيه ودخلت القصر تحت أنظار مروان إللى بيبصلها بهيام ... وأنظار سيف الغاضبه لوجودها مع مروان فى وقت زى ده ، ده غير نظرات مروان ليها إللى مضايقاه....إتنهد بصعوبه وقرر إنه يتحرك على بيته.....سيف نزل من العربيه ودخل القصر وراها...لسه كانت هتطلع على السلم وقفها صوته...

سيف بضيق مكتوم:"كنتى فين؟"

الفصل السادس

كانت واقفه مدياله ضهرها ومش بتتكلم قررت إنها تكمل طريقها بس وقفها صوته للمره التانيه...

سيف بعصبيه وهو بيقرب منها:"بقولك كنتى فين؟"

مسكها من دراعها وخلاها تبصله...

رقيه بضيق:"أظن إن ده مايخصكش."

بعدت دراعها عنه....

سيف:"لا يخصنى ، إنتى هنا فى شغل مش قاعده تتسرمحى مع إللى رايح وإللى جاى."

كانت لسه هتتكلم مسكها من دراعها جامد وسحبها وراه على مكتبه...

رقيه بضيق:"سيبنى."

مردش عليها ودخلوا المكتب...زقها بعيد..مسكت دراعها مكان إيده إللى وجعتها...

سيف:"إتفضلى فهمينى كنتى بتعملى إيه مع مروان؟"

رقيه:"أظن إنى قولتلك إن ده شئ مايخصكش."

سيف بصوت جهورى:"وأنا قولتلك إنه يخصنى."

قررت إنها تسكت ومتردش عليه....

سيف بعصبيه:"ساكته ليه؟ ردى عليا."

رقيه بإستفسارمع ضيق وهى بتبص فى عيونه:"أرد أقولك إيه؟ هاه؟ رد عليا ، أقولك إيه؟"

سيف:"كنتى فين مع مروان؟"

كانت لسه هترد .....

سيف وهو بيكمل:"روحتى معاه الفيلا بتاعته صح؟!!"

بصتله بصدمه ولسه هترفع إيدها....

سيف بصوت مخيف وهو بيمسكها إيدها:"إياكى يا رقيه ، إياكى."

وفجأه شاف هايدى قدامه...كانت لسه هتتكلم قطع كلامها قبلته إللى كلها شوق ليها...لسه هتمد إيدها التانيه عشان تبعده ، مسكها بإيده التانيه وكتف إيدها الإتنين ورا ضهرها بإيد وقربها منها جامد بإيده التانيه وهو بيبوسها...حاولت تبعد عنه بأى طريقه بس هو كان قوى عنها وفجأه بعد عنها وهو بينهج لقى رقيه هى إللى قدامه وبتعيط بقهره ، مكنش مستوعب إللى هو عمله ده....

سيف بعدم إستيعاب مع صدمه:"ر...رقيه ، أنا ...أنا آس.."

قطع كلامه صفعه قويه منها.... خرجت بسرعه وطلعت على أوضتها وقفلت الباب وراها بالمفتاح وبدأت تعيط بقهره من إللى حصل وفى نفس الوقت بتجهز شنطتها عشان تمشى...لقت موبايلها بيرن ، مسكته وإستغربت إنه باباها قررت إنها ترد...

رقيه بصوت متحشرج من البكاء:"إزيك يابابا؟"

سمير:"إزيك يابنتى ، طمنينى عليكى وصوتك ماله؟"

حاولت تتحكم فى نفسها عشان ماتفتحش فى العياط ...

رقيه:"أنا كويسه ياحبيبى ، أنا بس زورى واجعنى."

سمير:"ألف سلامه عليكى ياحبيبتى."

رقيه:"الله يسلمك."

سمير:"رقيه."

رقيه:"نعم يابابا؟"

سمير:"هترجعى إمتى؟ يابنتى وحشتينى."

رقيه:"أنا مستعده أرجعلك من دلوقتى."

سمير:"مش للدرجادى ، إحنا بليل ياحبيبتى."

رقيه:"أنا فعلا هرجع أقعد كام يوم ، هنزل دلوقتى وهركب قطر علطول."

سمير:"لا يا رقيه ، ماينفعش تمشى فى وقت زى ده."

رقيه بقهره:"أومال آجى إمتى؟"

سمير:"بتعيطى ليه ياحبيبتى؟"

رقيه:"عشان وحشتنى إنت وماما أوى."

سمير:"طب ياحبيبتى الصباح رباح تعالى وريحى كام يوم وبعدهاا إرجعى شغلك تانى."

رقيه:"حاضر."

سمير:"يلا حبيبتى قومى إغسلى وشك ونامى."

رقيه:"حاضر يابابا."

قفلت المكالمه ومسحت دموعها...دخلت الحمام غسلت وشها وبعدها خرجت...كملت تجهيز فى حاجتها وفجأه سمعت صوت خبط على الباب...

سيف:"رقيه."

مردتش عليه وكملت توضيب لحاجتها...

سيف:"أنا آسف على إللى حصل ماكنتش أقصد."

دموعها كانت بتنزل وهى بتسمع أسفه...

سيف ودموعه بدأت تنزل:"أنا خونتها ، أنا مكنش قصدى أعمل كده."

بدأت تعيط بقهره من تانى...سمع صوت بكائها وكمل كلامه...

سيف:"أنا آسف يارقيه ، سامحينى."

فضل واقف شويه فى مكانه ملقاش أى رد ولسه هيمشى...لقى الباب بيتفتح...

رقيه:"تقريبا كده خلاص لازم أستقيل بدون أى مناقشه للرجوع."

سيف بعدم إستيعاب:"إنتى بتقولى إيه؟"

رقيه وهى بتمسح دموعها:"زى ماحضرتك سمعت ، أنا خلاص إستقلت ومن بكره الصبح همشى من هنا وحضرتك مش هتشوفنى تانى ، بعد إذنك."

قفلت الباب وقعدت على الأرض وكملت عياط... كان واقف فى مكانه مش عارف يعمل إيه وفى نفس الوقت شايف إنه خاين ومايستاهلش لإن قلبه دق لواحده غيرها للحظه واحده وخاصة من أول يوم شافها فيه ، قلبه دق لما عيونه جات فى عيونها ومن يومها وهو حاسس إنه بيخون هايدى....إتنهد بصعوبه وراح لأوضته....

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

فى صباح اليوم التالى:

كانت نازله بشنطتها من على السلم وعيونها منتفخه من البكاء وقلة النوم.....ولسه هتخرج من باب القصر وقفها صوتها...

مليكه بدموع وهى بتجرى عليها:"روكا إنتى رايحه فين وهتسيبينى؟"

حطت شنطتها على الأرض وحضنتها...

رقيه:"هغيب شويه."

مليكه بدموع:"هتسيبينى زى ما ماما سابتنى؟"

قلبها وجعها عليها ومش عارفه تقول إيه...

مليكه:"مش إنتى قولتى إننا أصحاب؟"

كانت لسه هتتكلم قطع كلامها صوته...

سيف:"يلا يا مليكه السواق مستنيكى عشان المدرسه."

مليكه بدموع:"روكا ، مش هتسيبينى صح؟"

سيف بعصبيه:"يلا يا مليكه."

رقيه:"يلا يا حبيبتى إمشى دلوقتى عشان متزعليش بابا منك."

مليكه:"إوعدينى طيب إنك مش هتسبينى وتمشى."

عيونها جات فى عيون سيف للحظه ، وبعدها بصت لمليكه...

رقيه:" من غير وعد ، خلاص."

مليكه بفرحه:"يعنى مش هتسبينى صح؟"

رقيه:"مش هسيبك خلاص."

حضنتها بشده ، بس رقيه إللى كانت محتاجه الحضن ده...خرجت بسرعه بره القصر وركبت مع السواق وإتحركت...إتنهدت بصعوبه وشالت شنطتها ولسه هتخرج...

سيف بإستفسار مع ضيق:"كذبتى عليها ليه؟ أنا أكتر حاجه فى حياتى بكرهها الكذب ومش بسامح عليه أبدا."

رقيه بإبتسامه وهى بتبصله:"أنا ماكذبتش ، أنا مش هسيبها فعلا ، بس أنا حاليا محتاجه أبعد شويه ، بعد إذنك."

سابته وخرجت من غير ماتستنى رد منه....كان واقف فى مكانه متابعها وهى خارجه من القصر..مش فاهم إيه إللى بيحصله ، حاسس بمشاعر كان بيحسها مع هايدى وأكتر كمان ، حاسس إنه بيخسر من تانى بس بيخسر حاجه كبيره أوى ، حاسس إنه بيضيع... فاق لنفسه و شال الأفكار دى من دماغه ، وإتحرك لشركته.....

بعد مرور وقت طويل....

دخلت بيت قديم فى وسط أراضٍ زراعيه...

هناء بفرحه وهى بتقرب منها:"ياحبيبتى يابنتى ، نورتينى."

رقيه وهى بتحضنها بشده:"وحشتينى ياماما."

هناء:"وإنتى كمان ياضنايا ، مالك هفتانه كده ليه؟ هى الست إللى بتشتغلى عندها مش بتأكلك؟"

رقيه بضحكه خفيفه:"لا بتأكلنى بس أنا إللى مش بيبقى ليا نفس."

هناء:"ليه ياحبيبتى؟"

رقيه:"هنفضل واقفين كده كتير يا أمى ، أنا محتاجه أنام ياحبيبتى."

هناء:"عيونى."

رقيه بإستفسار:"بابا فين؟"

هناء:"راح يجيبلك الأكل إللى بتحبيه ياحبيبتى."

رقيه:"ليه كده يام.....".

هناء وهى بتقاطعها:"إنتى محتاجه تتغذى ياحبيبتى ، وبعدين معانا فلوس ماتقلقيش المعاش بتاع باباكى زاد 100 ج الحمدلله."

رقيه:"ماشى ماما ، أنا هنام."

هنا:"نامى وإرتاحى."

دخلت أوضتها الصغيره ونامت على سريرها الصغير فضلت تفكر فى إللى بيحصل معاها لحد ماراحت فى النوم من تعب السفر....

........................

دخلت القصر وطلعت على أوضتها بسرعه بس إتفاجأت إنها مش موجوده...نزلت لمدام رجاء...

مليكه:"هى فين رقيه يا مدام رجاء؟"

مكانتش عارفه ترد عليها تقولها إيه...بدأت الدموع تنزل من عيونها لإنها فهمت إنها خلاص سابتها...طلعت على أوضتها وحضنت نفسها وبدأت تعيط من تانى لإنها رجعت لوحدتها إللى كانت عايشه فيها من قبل ما رقيه تبقى معاها....

...........................

فى المساء:

كانت قاعده معاه وبيتكلموا...

سمير وهو واخدها فى حضنه:"يااه يا بت يا روكا ، كنتى وحشانى أوى ياحبيبتى."

رقيه بضيق وهى بتخرج من حضنه:"يا سلام ، يعنى كنت وحشاك بس؟ مش بوحشك علطول يعنى؟!"

سمير بضحكه مكتومه:"يلا يا مجنونه ، المهم طمنينى عليكى أخبار الغربه معاكى إيه؟"

رقيه بتنهيده صعبه:"عادى يعنى يابابا ، زى كل سنه."

سمير:"بس السنادى غير ، إنتى بتشتغلى ياحبيبتى وساكنه عند إللى بتتشغلى عندها."

رقيه:"عادى يابابا ، كالعاده ماتشغلش بالك."

سمير:"ماشى يابنت سمير."

هناء:"أحلى 3 كوبايات شاى يستاهلوا بوقكم."

سمير ورقيه فى صوت واحد:"تسلم إيدك."

هناء:"بالعافيه ياحبايبى."

بدأوا يشربوا الشاى...وبعد فتره بسيطه...

رقيه:"بصوا بقا ، انا جايه هنا يومين عشان أفضى دماغى ، يعنى إيه؟ لا مذاكره ولا شغل ولا أى حاجه تانيه خالص ، أنا جايه أقعد معاكم إنتوا وبس."

سمير:"ههههههه ، بتتكلمى بجد؟"

رقيه:"لا طبعا يابابا بهزر ، مذاكرة إيه إللى أسيبها."

هناء:"ربنا يوفقك ياحبيبتى."

رقيه:"يا رب ماما."

سمير:"صحيح وأنا راجع من السوق قابلت أحمد."

الضحكه إختفت من ملامحها...

رقيه:"خير يابابا؟"

سمير:"كل خير ، زمانه جاى بعد شويه قومى جهزى نفسك كده عشان خلاص هيتقدم رسمى وتلبسوا الدبل."

تكملة الرواية من هنا

بداية الروايه من هنا

جميع الروايات الكامله من هنا